we are the winners PART TWO

Assalamualaikum. 

Here's the part two. Do enjoy!

There is a very unforgettable memory, happening before the convention. And I’m the main person who involved in it. Haha.

It was petang rasanya. And we were gathering in the counseling room. Tempat lepak harian where we could finish most everything without being disturbed there. I could surf the Internet easily sebab line kat sana sangat bagus, heaven! Orang lain pulak boleh enjoy buat kerja masing-masing tanpa perlu berpanas sebab it’s air-conditioned. Ada yang tak buat kerja, boleh tidur sesuka hati dekat sofa, if nak mandi pun ada toilet. Everything’s there, senang!

That petang, ada a few cikgus datang menjenguk. Cikgu Salleh, Cikgu Syazwan, and not to forget cikgu penasihat kitorang yang selalu monitor us. They are all wardens. And I’m quite close to them, because they are young so I anggap cikgu-cikgu ni just like my sisters and brothers. And the story started when I was busy downloading things to make videos, and I just left my pink handphone on the table (masa tu I pakai C3) My other pink handphone I had it in my hand because I was texting by that time. Tiba-tiba I saw Cikgu Salleh pegang telefon tu. Alamak mati dah! I pleaded for him to give my phone back tapi dia taknak. Siap gelak-gelak lagi when he read all my messages cis. Aduh malu gila bapak because he read msj-msj cinta monyetku. Wahahaha. I masa tu dah sentap habis ni, muka toksah cakap ah, bergenang air mata bila tengok cikgu duk gelak-gelak. Cait.

me and Cikgu Syazwan

Akhirnya tanpa tertanggung lagi, I ran to the bathroom. Crying. Crying so louddddd sebab sangat sedih, terasa seperti dihina-hina dan privasi sangat terganggu. Cikgu Salleh Cikgu Salleh. Masa tu, orang lain yang tengah buat kerja masing-masing pun macam tak peduli sangat apa yang Cikgu Salleh buat to me. Sempat pulak dorang rakam a video, tapi haish mana boleh tunjuk kat sini. I sendiri pun tak sanggup nak tengok video tu, haha memalukan!

Masuk dalam bilik air tu, I sat on the toilet bowl. Mujur tandas duduk. Haha. Menangis teresak-esak, dan terus mengadu kepada cinta monyetku hewhew. Sedih gila wa cakap lu. Takde yang sedih melainkan perasaan dipermainkan oleh cikgu apabila beliau siap menggelakkan diriku. Dahla komplot dengan Cikgu Syazwan, ketawa kejam-kejam kutuk I. Grrrrr. And tetiba ada lah kedengaran suara Tengku Mohamad Saiful Amir dari luar bilik air tersebut. Masa ni lagi lah kuat I meraung. Haha. Sebab tak tersangka he would come and comfort me by saying such sweet things.

“Ala Ara. Janganlah amik hati dengan cikgu.”

“Ara, cikgu gurau je tu.”

“Dahla menangis, kang aku panjat dinding toilet ni kang.”

Haha tapi I didn’t really care for what he said. Tetiba terjengul muka dia kat atas pintu toilet tu. Lebih kurang macamni lah lakarannya. Haha. Kelakar sumpah kelakar. I cried and laughed at the same time. oh my Tengku Amir…

haha buruk gila lukis :(

But I still cried, loudly. Sembunyikan muka daripada dia sebab malu muka berhingus bagai. Mata sepet macam kena cili haha. And tetiba kejutan lagi! Lagi dua orang kawan lelaki yang baik rupawan menjengulkan kepala mereka di samping Tengku Amir. Zul Ariff and Nik Mer.  Aduh lagi lah rasa malu yang teramat malu. Kalau boleh gulungkan badan kan senang, takpayah lah kasi dorang tengok sebijik nangka ni menangis =,=

Dorang pujuk punya pujuk, lama jugak lah I menangis dalam setengah jam. Muka memang cemberut tahap apa dah. Kelakau betul kalau ingat semula. Lat-last the boys decided to panjat the wall. Ni semua pasal Ara yang sangat keras kepala takmau berhenti menangis. Kihkih tak sangka pulak they tend to do something like that. Tapi bila they were all inside the toilet, haish si nangka Ara dah kecut perut sebab pintu terkunci. Buatnya mamat-mamat tersebut berbuat sesuatu ke atas diriku, sape nak tanggung kan. So Ara pun berhenti menangis dan tersengih-sengih umpama kerang busuk sebab bangga ada kawan-kawan yang sanggup buat something like that demi menenangkan seorang kawan yang kesedihan.

Guys, I will never forget this beautiful memory. Walaupun Cikgu Salleh berjaya membuli aku, tapi aku tak pernah kisah pun  malah aku rasa seronok bila fikir balik. Aku seronok sebab aku tahu aku ada kawan yang care pasal aku. Yang sanggup memujuk aku sampailah aku yang suka menangis ni, berhenti menangis. Terima kasih korang!

me and Tengku Amir right before the kejadian

(I hope Cikgu Salleh will read this)

Dear Cikgu. Saya tak pernah amek hati pun dengan cikgu, walaupun pada hari kejadian saya rasa macam nak berdendam sampai hujung nyawa dengan cikgu hikhik. And saya pun tak maksudkan saya tak maafkan cikgu. Pada hari kejadian jugak saya dahpun maafkan cikgu sebab cikgu buli saya. Terima kasih sebab cikgu banyak tolong saya, setiap kali saya sakit, cikgu lah yang sanggup hantarkan saya ke klinik. Kalau saya nak cerita pape, cikgu jugaklah yang saya cari. Apa pun, cikgu is still my best cikgu! Terima kasih cikgu!

my Cikgu Salleh!

xoxo. Assalamualaikum!

p/s : yeay my adik-beradik are coming home with their families. Superb-fun!